Heb je al langere tijd last van een depri, somber gevoel? Alsof er een grauwe sluier over alles ligt wat je doet, zegt of voelt? Weet je misschien niet beter, ken je dit al lang? Of heb je er minder lang last van, maar rijgen de dagen zich aaneen, doe je je ding, lach je wellicht van buiten, functioneer je nog best wel redelijk, maar voel je je vanbinnen naar, leeg, verdrietig.. zo’n kut-gevoel even heel niet netjes gezegd…
Ik weet er alles van. Eigenlijk weet ik niet beter dan dat ik van jongs af aan een soort deken over me heen voelde liggen van vage angst, onzekerheid, kleurloosheid en vermoeidheid, waarvan ik lange tijd heb gedacht dat dit nu eenmaal bij mij hoorde. Aan de buitenkant zag je niets (tenminste, ik geloof niet dat het iemand opviel), ik lachte, deed mijn dingen, was grappig, zorgde goed voor anderen.
Maar van binnen was het donker, grauw, grijs, als een spinnenweb dat om mij heen zat gekleefd en waaruit ik maar niet kon ontsnappen.
Op dagen dat het beter ging, deed ik gewoon de dingen… maar juist tijdens leuke en fijne activiteiten kon ik die gluiperd ineens over me heen voelen vallen.. en dan wilde ik niets liever dan vluchten: slapen, eten, me in een boek, film of eigen fantasiewereld terugtrekken. Weg van de mensen om mij heen, weg van de wereld buiten. En wat ik wel deed, gebeurde op de automatische piloot. En moe, dat was ik ook zo vaak…
'Zo ben ik nu eenmaal' dacht ik vaak, dat heb ik gewoon en het voelde ook gewoon vertrouwd, zo met mijn zich -zo -naar- voelende zelf…
Maar sinds 6 jaar heb ik nooit meer te maken gehad met deze sombere en depri gevoelens en wat ben ik daar dankbaar voor! Een wonder? Zeker, maar niet als een plotseling ingrijpen van Boven. Ik heb geleerd en ontdekt welke belemmerende patronen er in mijn leven waren, die maakten dat ik eigenlijk heel negatief over mijzelf dacht. Ik ontdekte overlevingspatronen die ik onbewust in stand hield uit angst voor de mening en het oordeel van anderen. Ik ontdekte overtuigingen die ik eigenlijk altijd voor waar had aangenomen, maar helemaal niet klopten. Ik ging leren voelen in mijn lijf en ontdekte dat ik eigenlijk al heel mijn leven heel erg bang en eenzaam gevoel had, diep wegstopt. Bang om ‘het niet goed te doen’, om 'niet belangrijk te zijn'. En ik leerde dat ik, om dat angstige en eenzame gevoel niet te hoeven voelen, zo erg gericht was om de goedkeuring en bevestiging van anderen te krijgen, dat ik eigenlijk helemaal niet (meer) wist wie ik eigenlijk was.
En dít, het wegdrukken van mijn angstige en eenzame gevoel, het voor waar aannemen van al die negatieve stemmen in mij en het heel hard controleren van mijn omgeving door te zorgen, te pleasen, te presteren en te bagatelliseren van mijn eigen behoeftes en verlangens, zorgden ervoor dat ik depri werd. Langdurig, al op jonge leeftijd, soms heftig, soms sluimerend, maar het was er altijd.. de zware grauwe deken.
Maar nu is deze deken helemaal weg! Al jaren. En ik ben niet bang dat hij terugkomt. Ik leef. Ik voel. Ik toetst mijn gedachten. Ik ben soms verdrietig, boos, ik doe wel eens dingen waarvoor ik me schaam, maar ik ben niet meer depri. Want ik weet nu wat ik nodig heb. Ik heb geleerd om liefdevol naar dat bange verdrietige en eenzame gevoel diep in mij te gaan en ik kan mijzélf nu geruststellen: IK ben ok. Ik doe ertoe. Ik ben waardevol. Ik ben belangrijk. Omdat God dit over mij zegt. Omdat Hij mij zo ziet. Hij ziet mij door Jezus. Niet te geloven. En toch geloof ik het. Uit genade. Ik ervaar vrijheid. En dat ik kan opstaan als ik val.
Herken jij je in zo’n afschuwelijk naar plakkend depri, somber gevoel? Kortere tijd of misschien al veel langer? Schaam je er niet voor. Maar weet ook: er is verandering mogelijk! Jij kunt leren grip te krijgen op je depressiviteit en van overleven gaan leven in volheid!
Neem gerust eens contact met mij op, ik luister graag eens naar je.
Itsaboutconnection…
Reactie plaatsen
Reacties